Tata Kazika

Tata Kazika - recenzja z Tylko Rock

Nie tak łatwo pisać o tej płycie. I nie tak łatwo ją oceniać. Dlaczego? Wystarczy spojrzeć na okładkę: muzyka i słowa - Staszek Staszewski. Tytułowy tata Kazika. I to wiele wyjaśnia. Na przykład rytm tanga w refrenie "Notorycznej narzeczonej". Lub klimat podwórkowej ballady w "Inżynierach". Bo ta płyta to przede wszystkim podróż sentymentalna. Powrót do przeszłości. Stąd te wszystkie, nietypowe, jak na Kult, stylizacje. Stylizacje, co trzeba podkreślić, bardzo udane. Nawiązujące do trochę "szemranego" peerelowskiego folkloru bazarów i podejrzanych spelunek. A że bazary i spelunki istnieją i dziś, stąd pewnie materiał ten brzmi tak aktualnie.Kult jednak ma swój styl i potrafi go zachować nawet w repertuarze tak charakterystycznym, jak ten z "Taty Kazika". Czasem decydują o tym drobiazgi. Na przykład waltornia Banana. Wystarczy tylko, że odezwie się w "Celinie", a już robi się z niej piosenka Kultu. Czasem jest to coś więcej. Coś, co sprawia, że na przykład "Baranek" brzmi jak utwór od początku do końca napisany przez zespół. Co to jest? Aranżacja? Brzmienie instrumentów? Może specyficzna interpretacja Kazika? A może wszystko razem wzięte? Odpowiedź nie jest chyba aż tak istotna. Ważne, że właśnie to zacieranie granicy pomiędzy stylizacją a własnym stylem jest tu tak naturalne. I że stanowi największy atut tego wydawnictwa. Dzięki temu "Taty Kazika" słucha się nie tylko jak nowych wersji piosenek powstałych przed ponad dwudziestu laty. Słucha się także jak nowej płyty Kultu.

Tata Kazika (1993)



http://rapidshare.com/files/21975502/K_8___1993__CD_all.zip


Tata Kazika 2 - recenzja z Brum

Płyta niebezpiecznie przejmująca, potrafiąca bezlitośnie wytrącić z bezpiecznej równowagi i wciągnąć w wir karkołomnej, zamroczonej przejażdżki po desperackich, delirycznych ścieżkach. Są tu piosenki. które budzą wrażenia porównywalne tylko z tymi, jakie zostawia lektura "Pod wulkanem", "Moskwa - Pietuszki", czy obejżenie filmu Bergmana albo Antonioniego, Krótko mówiąc, piosenki druzgoczące słuchacza swym przenikliwym, a dotkliwym i strasznym pięknem, obnażające sedno bólu istnienia. Na "Tacie 2" nie ma hitów na miarę "Celiny" czy "Baranka", ale płyta ma większy ciężar gatunkowy od poprzedniej, za sprawą skrywanych w niej gorzkich, egzystencjalnych refleksji staje się głębsza, bardziej ważka. Po tym co usłyszałem, nie mam wątpliwości. że Staszewski senior to najlepszy autor piosenek zrodzony nad Wisłą. Kult obszedł się z tymi perełkami z dużym wyczuciem, fundując im dyskretną, oszczędną, nie spętaną stylistycznymi ograniczeniami oprawę. Zespół przyjął najlepszą chyba taktykę - nie próbuje konkurować z siłą słowa, a tylko ją podkreśla i niekiedy celnie puentuje (np. solo Morawca i urywane chrypienia Bananowego dęciaka w "Śmierci poety"). Kazik nigdy nie był tak wściekle drapieżny jak w "Śmierci poety", ani tak liryczny jak w "Ty albo żadna". To w gruncie rzeczy adekwatna do tekstów, bliska przerysowania w swym nieumiarkowaniu ale tym sugestywniejsza - straceńcza galopada "słowiańskiej duszy". Tylko wielka sztuka może sobie pozwolić na taki brak dystansu bez ryzyka popadnięcia w karykaturę, czy kicz - dwuznaczne balansowanie na tej granicy tylko dodaje smaku i muzyce i wokalom i tekstom.

Tata Kazika 2 (1996)


http://rapidshare.com/files/22019119/K_10___1996__CD_all.zip



"Strasznie mocna muzyka i pijacko-poetyckie teksty. Powala, wzrusza i zmusza do refleksji nad swoim życiem. Dla mężczyzn po przejściach może być niebezpieczna. Stanisław Staszewski pisał o sobie, a ja czuję jakby to było o mnie. Pije za wasze (Stanisława i Kazimierza) zdrowie i płaczę..." - znalezione w necie, nic dodać nic ująć.