ŁOSOWSCY

Na niedzielny, leniwy wieczór proponuje płytę łączącą pokolenia. Dobrze się tego słucha a jeśli ktoś chciałby jeszcze coś poczytać , to dołączam artykuł z onet-u napisany przez Przemka Jurka, który wydał mi się bardzo interesujący. Napisany we wrześniu tego roku wydaje mi się dobrym dodatkiem do tej muzyki.


Nowe Narodziny (1994)

KLIK

W lipcu ukazała się pierwsza po 15 latach solowa płyta Sławomira Łosowskiego. Dawny lider grupy Kombi nie trafił niestety na listy bestsellerów, ale ma czyste sumienie i wciąż pozostaje sobą. Niewiele dawnych gwiazd polskiego mainstreamu może to o sobie powiedzieć.

Koleje losu krajowych tytanów rockowego boomu z lat 80. mogą naprawdę zadziwić. To temat na frapujące i pouczające studium o wzlotach i upadkach, o złamanych karierach i desperackich próbach powrotu na muzyczny parnas. Eksplozja wolności, rozkwit piractwa i nowe muzyczne mody (choćby na grunge) po 1989 r. wymiotły z mediów albo zepchnęły na margines rynku wielu artystów, którzy wcześniej sprzedawali kilkusettysięczne nakłady płyt i brylowali na listach przebojów. Jedni stracili status gwiazdy na rzecz pozycji "żywej legendy" i festynowo-dożynkowej atrakcji dla sentymentalnych 30-latków, z założenia spektakularne powroty innych mało kogo obeszły, i tylko nieliczni – jak Lady Pank, Maanam, Perfect czy Budka Suflera – jakoś dali sobie radę w nowych warunkach. Po największych pechowcach pozostały do dziś mgliste wspomnienia, lekko obciachowe przeboje na składankach i pożółkłe plakaty z "Dziennika Ludowego" na strychach, większości przypadł los trudnych do ubicia dinozaurów, niby wciąż artystycznie aktywnych, ale często traktowanych z pobłażaniem bądź wręcz z jawną niechęcią – zarówno przez nowy narybek w branży, jak i dawnych, nierzadko rozgoryczonych fanów. A Sławomir Łosowski stoi z boku.

Lider z dorobkiem

Tylko na ostatniej studyjnej płycie Kombi ("Tabu" z 1989 r.) Sławomir Łosowski nie jest podpisany jako lider. Do tamtej pory – począwszy od debiutanckiego longplaya "Kombi" z 1980 r. przez "Królów życia" (1981 r.) i "Nowy rozdział" (1984 r.) aż po "Kombi 4" (1985 r.) to właśnie przede wszystkim on – jak na prawdziwego pryncypała przystało – stanowił o muzycznym obliczu zespołu. Oczywiście – charakterystyczny głos Grzegorza Skawińskiego, brzmienie jego gitary, słynna czerwona elektroniczna perkusja Simmonsa, którą przez jakiś czas obsługiwał znany z SBB Jerzy Piotrowski, oraz upodobanie do funku wyczuwalne w błyskotliwej grze basisty Waldemara Tkaczyka – to wszystko także tworzyło specyficzny, nowoczesny jak na tamte czasy sound Kombi, ale jego główną składową była ogromna bateria instrumentów klawiszowych, wspomagana z czasem przez komputer Commodore 64. A całą tę maszynerię obsługiwał Sławomir Łosowski. Pierwsze hity zespołu (instrumentalne "Wspomnienia z pleneru", "Przytul mnie" i nieco późniejszy "Taniec w słońcu") były jego kompozycjami. Podobnie jak największy przebój, czyli nieśmiertelne "Słodkiego, miłego życia". Oraz znany z czołówki programu "5-10-15" utwór "Bez ograniczeń". I tak udane piosenki jak „Nie ma jak szpan", "Kochać cię – za późno", "Za ciosem cios", "Gdzie tak biegniecie bracia", "Nietykalni – skamieniałe zło", "Pamiętaj mnie", czy jeden z najlepszych, choć zapomniany i niedoceniony utwór "Czekam wciąż" z czwartej płyty grupy.

Koledzy z ambicjami

Pozostałym muzykom wypada jednak oddać sprawiedliwość. Grzegorz Skawiński dla Kombi napisał m.in. "Hotel twoich snów", "Królów życia" i "Black And White", a Waldemar Tkaczyk – oprócz wielu tekstów – muzykę do "Linii życia", "Nie ma zysku" i "Naszego rendez vous". Obaj na pewno nie byli wyrobnikami pracującymi pod dyktando szefa, choć można się domyślać, że ten szef twardo obstawał przy jasno sprecyzowanej koncepcji działania i brzmienia kapeli. Choć więc Skawiński i Tkaczyk mieli swój wkład w zespół i swoje powody do satysfakcji, mieli także niemałe prywatne ambicje, które, przynajmniej do pewnego czasu, próbowali pogodzić z działalnością w Kombi. Przez jakiś czas nawet im się to udawało. W 1989 r. Grzegorz Skawiński wydał płytę solową, a w nagraniach towarzyszył mu m.in. Waldemar Tkaczyk. Nie była to co prawda dobra wróżba dla Kombi, ale muzycy deklarowali w wywiadach chęć zwykłej odskoczni od popowej elektroniki na rzecz muzyki hard rockowej, która – jakoby – od zawsze była ich główną pasją. Na początku 1992 roku Kombi przestało jednak istnieć. O obu muzykach słyszeliśmy później wielokrotnie – najpierw grali jako Skawalker, potem z dużym sukcesem działali pod szyldem O.N.A., a gdy zostawiła ich Agnieszka Chylińska, wrócili do biznesu jako KOMBII. Co jednak w tym czasie działo się ze Sławomirem Łosowskim? Co dzieje się z nim teraz? Bo – jak by kto pytał – klawisze w nowym Kombi obsługuje ktoś zupełnie inny.

Samotność zawodowca

Sławomir Łosowski po rozpadzie Kombi wycofał się z czynnego życia muzycznego. Można przypuszczać, że odejście kolegów nie zrobiło na nim specjalnego wrażenia – muzyk miał bowiem znacznie poważniejsze problemy niż potencjalnie trudna perspektywa szukania dla siebie nowego miejsca na scenie. Postępująca choroba jego żony uniemożliwiła mu koncertowanie i w pewnym sensie przykuła do miejsca zamieszkania. W prowincjonalnym bądź co bądź Gdańsku trudno było cokolwiek zdziałać. Sytuacja była jednak o tyle korzystna, że Łosowski był już wtedy właścicielem dobrze wyposażonego studia nagraniowego i mógł – przynajmniej pośrednio – uczestniczyć w procesie twórczym, choćby innych artystów. Mimo wszystkich kłopotów, w 1994 roku zdołał nagrać płytę instrumentalną wraz ze swoim synem, Tomaszem (wtedy muzycznym adeptem, dziś uznanym w branży perkusistą). Album "Nowe narodziny" nie zrobił oczywiście kariery w mediach, choć ukontentował fanów i wzbudził ich nadzieję na więcej. Niestety – na tej jednej płycie się skończyło, artysta zajął się biznesem. O Sławomirze Łosowskim przez długie lata pamiętali tylko zaprzysięgli zwolennicy muzycznej estetyki lat 80.

Wyjście z cienia

Fani dawnego Kombi przez jakiś czas mogli mieć uzasadnioną nadzieję na odrodzenie zespołu w jego klasycznym składzie. Okoliczności były nad wyraz sprzyjające – w 2003 roku grupa O.N.A. przestała istnieć, a trudno było oczekiwać, że Grzegorz Skawiński i Waldemar Tkaczyk przyjmą wyrok losu z pokorą i w pełni sił twórczych nagle (i dobrowolnie) wycofają się z rynku. Reaktywacja wisiała więc w powietrzu. Stare Kombi – w komplecie – pojawiło się nawet w telewizyjnej "Szansie na sukces", a to mogło zwiastować, że pewne rozmowy są już w toku.Jak te rozmowy naprawdę wyglądały, można się tylko domyślać. Wydane przez muzyków oświadczenia (dostępne w Internecie na fan-clubowej, radykalnej w niechęci do duetu Skawiński-Tkaczyk, stronie starego zespołu) są wzajemnie sprzeczne, niewykluczone, że prawda jak zwykle leży po środku, ale zupełnie prawdopodobne, że to właśnie Sławomir Łosowski został pokrzywdzony i ma pełne prawo czuć się oszukany przez swoich – byłych już chyba – kolegów. Na oficjalnej stronie artysty czytamy: "W 2003 roku byli muzycy jego zespołu, bez zgody lidera i założyciela […], z naruszeniem wszelkich norm etycznych i moralnych zawłaszczyli legendarną nazwę Kombi, dokonując manipulacji polegającej na powołaniu do życia grupy o prawie takiej samej nazwie – Kombii. Wiele osób zostało wprowadzonych w błąd i myślało, że jest to reaktywacja legendarnego zespołu w starym składzie. Fani i starzy przyjaciele prawdziwego Kombi przecierali oczy ze zdumienia, nie widząc w składzie lidera i klawiszowa, i słysząc obce im brzmienie."Jak poradziło sobie na rynku KOMBII, wiemy doskonale. Ta uzurpacja okazała się jednak bardzo potrzebnym Łosowskiemu impulsem. Wrócił. Ale działa teraz – jakkolwiek paradoksalnie by to nie zabrzmiało – w podziemiu.

Nowe narodziny

Łosowski swój pierwszy koncert solowy dał w 2004 roku na plaży w Łebie. Był to jego pierwszy występ od 12 lat. Od tamtej pory zagrał jeszcze tylko kilkanaście razy – wraz z synem oraz młodym wokalistą Zbyszkiem Filem, obdarzonym mocnym głosem, zaskakująco zresztą podobnym do głosu Skawińskiego – i choć przez te kilka lat koncentrował się głównie na odświeżaniu starych przebojów, w tym roku postanowił wreszcie nagrać coś nowego. Płyta „Zaczarowane miasto” ukazała się w lipcu nakładem wytwórni MTJ. Składa się na nią pięć piosenek i pięć utworów instrumentalnych, z czego dwa ("Casablanca" i "Zaczarowane miasto") to kompozycje z repertuaru dawnego Kombi. Oprócz tego fani artysty dostali krążek live i bonusową płytę DVD. Płytę poprzedzały single z utworami "Pekin (Digital Sound)", "Miłość to dwoje nas" i "Niebo, które czeka:".Czy album stał się bestsellerem? Jak wiadomo – nie, bo na żadnej empikowej liście nikt go jak dotąd nie widział, a i na empikowej półce dostrzec go równie niełatwo. Płyta trafiła przede wszystkim do najwytrwalszych fanów artysty, singlowe piosenki zyskały aprobatę w serwisie YouTube, lecz szału nie było. I zapewne nie będzie. Ale wydanie tej płyty postawiło Sławomira Łosowskiego w sytuacji, której dwie dekady temu zapewne nie byłby w stanie sobie wyobrazić.

Pop z podziemia

Jak to wygląda? Przede wszystkim artysta ma radykalnie mniejsze grono odbiorców niż kiedyś. Nagrywa dla firmy, która nie słynie w Polsce z możliwości promocyjnych, a i z dystrybucją nie jest u niej najlepiej. Jego działania wspiera fan-club, który w uwielbieniu dla swego idola jest absolutnie – i często aż do granic rozsądku i przyzwoitości – bezkrytyczny (warto sprawdzić na forum oficjalnej strony Łosowskiego, jak bardzo dostało się Tymonowi Tymańskiemu, gdy w jednym z wywiadów nieopatrznie skrytykował Kombi, zresztą – i stare, i nowe). Koncertuje tylko w wybranych miejscach i z rzadka – i na pewno nie z konieczności. Funkcjonuje w zasadzie poza branżą i z pewnością – choćby jako kompozytor "Słodkiego, miłego życia" – nie musi już grać dla pieniędzy. Krótko mówiąc – Łosowski działa dziś jako artysta podziemny, znany nielicznym i w pewnym sensie – elitarny.Najciekawsze w tym wszystkim jest jednak co innego. Otóż Sławomir Łosowski – a to nie może nie zasługiwać na szacunek – pozostał wierny sobie. Okazało się bowiem, że wbrew utyskiwaniom i licznym złośliwościom krytyków muzycznych z lat 80. Kombi wcale nie było aż tak cyniczne i koniunkturalne jak powszechnie sądzono. Dziś, po ponad dwóch dekadach od najlepszych czasów w dziejach zespołu, jego lider wciąż gra w stylu, który dobrze znamy z "Nowego rozdziału" czy "Kombi 4". Teraz już nie musi – można więc mieć pewność, że po prostu chce. Gra to, co lubi, wciąż na tych samych instrumentach (m.in. na słynnym modelu Yamahy DX-7 czy na Prophecie 5), i ciągle ma swoje unikalne i z miejsca rozpoznawalne brzmienie. Że to wszystko archaiczne, dla wielu obciachowe i zupełnie niemodne? Nieważne. Ważne, że z serca.